Bram: "Je moet zeggen dat het zo is en dan komt het goed!"

  De grote dag was daar, vrijdag 14 mei. Om 13 honderd zouden we vertrekken. Na 20 dagen van huis mocht Bram een nachtje in zijn eigen bed slapen. Met slechts wat was stapt hij bij zijn moeder in de auto. De dag ervoor hebben we samen heerlijk gefietst .... op de duo-fiets. Bram was niet zo gecharmeerd van mijn rijstijl en gaf op de heenweg al aan morgen bij mama in de auto te stappen 😅. Zelf had ik bijna een tena moment. Nu Bram soms tot de macht 10 is in zijn uitingen en gedragingen waren we net Geer&Goor die een dagje in een revalidatiecentrum doorbrachten en even de duo-fiets mochten testen. Woorden die ik hier niet kan uitschrijven vlogen door het zonnige bos en belanden nog na smeulend op het zandpad. Sommige van die woorden waren op mij als persoon gericht, maar zorgden bij mij (en uiteindelijk ook bij Goor) alleen maar voor meer olie op het lachvuur. Voor wie niet weet hoe een duo-fiets werkt. Als je links zit kun je sturen en trappen, als je rechts zit ben je overgele...

Half twee stap ik in de auto, op weg naar mijn gozer. Ik heb de kortste route gepland, 38 min. Via de Rijksweg, nog even tanken bij Argos op de Koningsweg. Ringweg op naar Julianaplein - Haren voorbij - Emmen er af - Uturn op de N34. Dan A28 richting Haren, op het Julianaplein linksaf de A7 op richting Drachten ....en om 14 uur is het nog maar 28 minuten tot afslag Beetsterswaag... dropje in de mond en gaan. Vrijdag heb ik hem voor het laatst gezien. Daarna intensief contact met Elisabeth over zijn progressie. En Facetimen met Bram zelf natuurlijk. Ondanks de fijne updates ben ik toch wat gespannen. Hoe gaat hij zijn, hoe ben ik, hoe moet ik doen?! Wat allemaal zo vanzelf ging is nu weer even aftasten en uitzoeken.  We hebben om drie uur eerst een gesprek met de revalidatiearts over de planning voor het lange weekend dat er aan zit te komen. Ons plan is om Bram vrijdag een nachtje naar huis te halen. De arts kan zich hierin vinden. Wel zit er een strakke planning op met de nodige ...

De vraag die me veel gesteld wordt: ...dus: Er was eens een man uit Ten Boer, die vond daar zijn zoon op de vloer. 10 nachten op hout ain oor: "Gait het gout?" Zien pokkel is nou echt wel wat zoer                                                                            R.A.M.

 7 mei Bijna weekend Bram vind steeds beter zijn plek hier in het RCF. Als hij belt of ik even langskom wanneer hij tijd heeft tussen de therapieën is hij meer bezig met de andere revalidanten en zijn matties thuis, dan met zijn vader. En dit voelt erg fijn.  Gisteravond even gevoetbald in de zaal. Gaat m erg goed af en hij heeft er plezier in! Straks komt zn zusje even de boel op stelten zetten en heeft Bram al een heel draaiboek gemaakt met wat te doen en laten zien. Volgende week de balans opmaken met de behandelaren over zijn vooruitgang. Straks eerst weekend. Papa gaat naar huis en mama komt hier slapen. En ook voor het weekend heeft Bram al een draaiboek 😉.  Tot morgen en iedereen alvast een fijn weekend.

Woensdag 5 mei Ik zit met mijn laptop in de algemene ruimte beneden. Een van de ruimten van de Ronald Mc Donald Hoeve. Niet voor een Big-Mac, maar vanwege een Big Smack.  De val die Bram heeft gemaakt probeer ik al dagen uit mijn hoofd te weren. De klap moet enorm geweest zijn...en ik was er niet bij om hem op te vangen. Mijn ventje heeft bijna een uur lang, in zijn eigen urine, op de grond gelegen, schreeuwend dat we van hem af moeten blijven, dan weer even weg. En ik kon niks anders voor hem doen dan naast hem zitten en zeggen dat we er voor hem zijn, in de hoop dat hij mij hoort. Ik wil het uit mijn hoofd en focus me op zijn snelle en goede herstel. We zijn nu 12 dagen verder en sinds gisteren in het revalidatiecentrum. Hoe lang weten we nog niet precies. Verwachting is weken, geen maanden. Bram weet het wel..."2 weken pap!". 2 weken, dan ben ik weer thuis. Het is vandaag een verplichte vrije dag hier in het centrum. Op de verpleegkundigen na zijn er geen therapeuten. Nog ...